OVER MIJ | Lifecoach Life In Ba

Wie ben ik ?

Ik ben Christien Vande Gucht en woon in Brussel.

Als levenscoach en ervaringsdeskundige, help ik mensen met :

- persoonlijke ontwikkeling: samen zoeken we een weg om terug evenwicht in jouw leven te krijgen, om terug gelukkig te zijn, om te groeien en te helen, om jezelf in vraag te durven stellen, om juiste keuzes te maken, om je hart te volgen, om jouw dromen waar te maken ........

- het omgaan met rouwen en verlies bij het overlijden van een dierbare, bij een relatiebreuk, ...... : ik help jou het verdriet en het verlies te integreren in jouw leven, zodat je terug vat krijgt op jouw leven, zodat je terug volop van het leven kan gaan genieten. Ik help jou de kracht van het rouwproces te ontdekken.

- het beheer van stress, zodat je terug een evenwicht vindt tussen jouw privéleven en jouw carrière, en zodat je terug rust vindt en kan ontspannen.

Met mijn persoonlijke ervaringen kan ik mij inleven in wat jou overkomt. Deze bagage gebruik ik optimaal om je te begeleiden naar herstel en heling.

“ik wil graag jouw gids zijn in dit proces.”

Wie ben ik ?

Vertrouwenspersoon
Empathisch
Realistisch
Motivator
Open-minded
Toegankelijk

Mijn aanpak:

Aan de hand van jouw verhaal en jouw doel dat je wil bereiken, help ik jou bewust te zoeken naar oplossingen en naar hoe je dit gaat aanpakken.

Waarom voor mij kiezen ?

- resultaatgericht

- no-nonsense

- gestructureerd

- (zachtjes) confronterend

- aanmoedigend

- erkend levenscoach

- opleiding stressmanagement

- ervaringsdeskundige

Mijn persoonlijke ontwikkeling

Ik ben als jongste opgegroeid in een groot en gelukkig gezin. Zoals je het vaak hoort ….. de jongste is het meest verwend. Daar zit eigenlijk wel een waarheid in. Dat lijkt misschien wel leuk, maar het was niet altijd makkelijk: doordat er altijd oudere kinderen om me heen waren en mijn ouders veel voor me deden, was het lastiger om op eigen benen te gaan staan.

Ben je de jongste thuis, dan blijf je langer afhankelijk.

Zoas iedereen, ging ik studeren, maakte ik vrienden, had ik al eens een vriendje/relatie en ging ik tenslotte werken. Dit verliep allemaal niet zonder brokken en stoten: schoolresultaten waren niet altijd schitterend, ik was vaak niet omringd door de juiste vrienden, ik koos voor een job die me niet echt gelukkig maakte …..

Het werd mij altijd maar moeilijker en moeilijker om gelukkig te zijn.

Ik stelde mij de vragen:

Waarom overkomt dit mij allemaal ?

Waarom zijn sommige vrienden zo egoïstisch ? Ik hou toch rekening met hen …..

Waarom is mijn baas nooit tevreden over mijn werk ? Ik doe zo mijn best en doe wat ik kan …

Naarmate ik ouder werd, zag ik hoe anderen het geluk gevonden hadden: ze waren omringd door de juiste vrienden, hadden een droomjob, hadden een stabiele en gezonde relatie met hun partner …..

Ik wou dit ook allemaal!

Ik ging mezelf in vraag stellen. Negatieve ervaringen met vrienden,relatie, mijn job …..deden me inzien dat ik mijn eigen verantwoordelijkheid had in die foute keuzes. Ik besefte meer en meer wat ik precies wou, wie ik was en kwam tot de conclusie : Ik wil veranderen!

Het veranderen is een groeiproces, een ontwikkeling tot het geluk, met vallen en met opstaan, en elke keer dat ik viel, bracht dit me dichter bij mijn ware ik.

Al een hele tijd heb ik het geluk gevonden: Ik heb twee droomjobs, ik ben omringd door de juiste mensen, ik heb als het ware balans in mijn leven gevonden. Maar ik blijf nog steeds groeien, ik struikel nog soms en sta dan weer op, met nog meer inzicht, elke keer opnieuw.

Hoe ervaarde ik stress in mijn leven ?

Voordat ik startte met mijn opleiding van life coach, werkte ik voltijds in het notariaat. Op zich een heel leerrijke omgeving, maar te veel werk leidde tot hoofdpijn, migraine, gespannen gevoel, slapeloze nachten, piekeren, onzeker zijn van mezelf, concentratiemoeilijkheden (= stresssymptomen). Ik verlegde alsmaar mijn grenzen want er werd altijd maar meer en meer van mij verwacht. Dit lukte uiteindelijk gedurende een tijd. Maar na verloop van tijd, was mijn uithoudingsvermogen helemaal op! Ik had geen energie meer! De balans tussen geven en ontvangen was helemaal weg.

Je kan het al raden : “een burn-out”.

Die burn-out deed me inzien dat er iets moest veranderen. Het moment was aangebroken om mijn carrière een totaal andere wending te geven. Ik werk nu als zelfstandige en heb een ambachtelijk bedrijfje waar ik mijn creativiteit volop zijn gang kan laten gaan. Voor mij de perfecte keuze: ik ben mijn eigen baas, ik werk op mijn eigen ritme, ik krijg veel waardering van mijn klanten ….

Die burn-out uit mijn lijf krijgen vond ik noodzakelijk om te helen en om verder te kunnen.

Hoe ik “iemand verliezen” ervaren heb:

Jammer genoeg heb ik reeds verschillende dierbaren verloren (waaronder ook soms jonge mensen). Zoiets komt altijd hard en onverwacht aan, ook al was de overledene bvb ziek en was ik er op voorbereid. De pijn, het verdriet, de onmacht, de woede, het niet willen aanvaarden, …….. Daar moeten we allemaal door. De ene heeft daar meer tijd voor nodig dan de andere. Ik heb die pijn aanvaard en doorstaan, op mijn eigen ritme, wat helemaal niet makkelijk was. Gaandeweg ben ik gaan beseffen dat zaken die, vóór het overlijden van een dierbare, belangrijk waren, geen noodzaak meer waren voor mij. Ik kreeg een andere kijk op het leven en voelde dat ik nood had aan iets anders. Ook de pijn verandert en vermindert na verloop van tijd. “Het rouwen”, na het verschillende keer te hebben ervaren, begon langzaamaan deel te worden van mezelf. Ik heb het als het ware omarmd, want uiteindelijk heeft het me gevormd tot wat ik nu ben. Het rouwen heeft me inzichten en kracht gegeven waardoor ik gegroeid ben. Het is een stukje bagage van mij geworden, dat ik elke dag meedraag. Het voelt niet pijnlijk aan, ik zie het als een geschenk.

Waarom “rouwen” zo belangrijk voor mij is geworden…

Rouwen is heel confronterend, maar ook confronterend met jezelf : daar schuilt de kracht in om oude patronen te doorbreken, en op een andere wijze in het leven te staan.

Ik denk nog terug aan de dierbaren die ik verloren heb, maar zonder pijn, met veel liefde eigenlijk. Ze blijven in mij bestaan. Zelfs al zijn ze er niet meer, toch kan ik alleen maar zeggen dat “aan hen denken”, mij blij maakt.